SAKADANG MAUNG KACUGAK KU CUCUK LANDAK

Sakadang  Maung Kacugak ku Cucuk Landak. Sampurasun ... Cijolang Mania ayeuna badé mintonkeun salah sawios dongéng sunda warisan karuhun, anu judulna Sakadang  Maung Kacugak ku Cucuk Landak, urang langsung prung baé ah ...

Aya Sakadang Maung, gawéna ngan gagauran baé, da lapareun. Di leuweung keur hésé ku kadaharan. Sakadang Maung leumpang ngalénghoy, rék néangan hakaneun. Ari gok paamprok jeung Sakadang Bagong nu awakna begang rangkebong. Sakadang Maung ngagaur, atoheun.

“Ieu hakaneun mah!” pokna.

“Ih, daging kuring mah moal ngeunah!” ceuk Sakadang Bagong.

“Ah, keun baé, pelem baé ari lapar mah.”

“Ténjo, awak kuring sakieu begangna. Dagingna ogé nya liat nya kelang!”

“Ngeunah ah, pedo ah...!!

Sakadang bagong bingungeun. Kumaha akalna nya, sangkan aing teu dihakan ku Sakadang Maung?

“Kieu waé, Sakadang Maung. Kuring téh keur reuneuh, engké lamun geus ngajuru, anak kuring rék dibikeun ka andika,” ceuk Sakadang Bagong.

“Enyaan, moal bohong?”

“Moal, kuring mah moal bohong!”

“Heug ari kitu mah,” ceuk Sakadang Maung bari tuluy ngaléos.

Kocapkeun sabulan ti harita, brol Sakadang Bagong ngajuru. Ras inget kana jangji ka Sakadang Maung téa, manéhna pohara bingungna. Piraku aing rék téga mikeun anak. Anak aing nu sakieu. Tuh, keur ngagenyél baé nyusu. Emh, deudeuh teuing anaking!

Keur kitu torojol aya Sakadang Peucang. Sakadang Peucang anu pinter téa, sok loba baé akalna.

“Ku naon Sakadang Bagong, bangun keur baringung?” ceuk Sakadang Peucang.

Barabat Sakadang Bagong ngadongéng yén manéhna boga jangji ka Sakadang Maung.

“Euh, kitu. Ké atuh dagoan sakeudeung!” ceuk Sakadang Peucang bari tuluy ngaléos.

Teu lila geus ngurunyung deui, dibarengan ku Sakadang Landak.

“Kieu, Sakadang bagong, engké lamun Sakadang Maung datang, anak andika sumputkeun. Gagantina ieu Sakadang Landak, tapi cicingna kudu dinu rada poék, ngarah teu kacirieun!” Kitu Sakadang Peucang capétang nerangkeun.Sakadang Bagong panujueun.

Tah, geus kadéngé Sakadang Maung ngagaur. Tangtu rék nagih jangji. Tuh enya baé geus jungang-jengong.

“Mana anak andika téh, Sakadang Bagong?” pokna bangun geus hayang ngerekeb.

“Tuh, handapeun rungkun saliara. Nyaplukna sakalikeun baé, ngarah teu kadéngé ceurikna!” témbal Sakadang Bagong.

Sakadang maung keur lapar. Sakadang Maung geus teu sabar. Gabrug baé anu cindekul di jero rungkun téh dirontok, dicapluk, disamualkeun.

Ana gaur téh Sakadang Maung ngagaur, abrug-abrugan.

Cucuk Sakadang Landak nyarugak kan sungutna. Sakadang Maung calangap, abrug-abrugan, usek-usekan, ngos-ngosan. Golépak wé paéh. Sakadang Landak ngurumuy kaluar tina sungutna nu baloboran getih.

Sakadang Bagong jeung Sakadang Peucang gancang nyampeurkeun Sakadang Landak. 

Tiluanana katémbong barungah. Lantaran naon?

Lantaran bisa ngéléhkeun Sakadang Maung!  

Hebatnya?

Sakadang Bagong, Sakadang Peucang jeung Sakadang Landak tuluy igel-igelan bari ceuceuleuweungan.

Sumber ; Carita Karuhun, wangatua sakabeh, modifilasi ku Cijolang Mania